Ήθελα να επισκεφτώ ένα αρχαίο χωριό Πουέμπλο από τότε που είδα για πρώτη φορά μια φωτογραφία μιας ξύλινης σκάλας ακουμπισμένη στην είσοδο μιας σπηλιάς που κατοικούσε σε ένα από τα εγχειρίδια κοινωνικών σπουδών του γυμνασίου μου. Αναρωτιόμουν πώς θα ήταν να καθόμουν μέσα στην πλαγιά ενός γκρεμού με θέα σε μια τεράστια έκταση από αρκεύθου και φασκόμηλο και να φανταστώ γυναίκες να τρίβουν καλαμπόκι για ψωμί, άνδρες να μαζεύουν φτερά από το στήθος μιας φρεσκοκομμένης γαλοπούλας και με παιδιά να πιτσιλίζουν άγρια σε ένα κοντινό ρυάκι.
Παρουσιάστηκε με την ευκαιρία να περάσετε ένα μεγάλο Σαββατοκύριακο στη Σάντα Φε του Νέου Μεξικού, Εθνικό Μνημείο Bandelier ήταν (όπως μπορείτε να φανταστείτε) ψηλά στη λίστα με τα μέρη που πρέπει να επισκεφτώ.
Ξεκινήστε από το Κέντρο Επισκεπτών. Αν το επιτρέπει ο χρόνος, παρακολουθήστε τη δεκατεσσάρων λεπτών ταινία „This Place Knows Us“ και περιηγηθείτε στον όροφο της έκθεσης (αυτή η προληπτική ξενάγηση θα σας δώσει μια ιδέα για τον πολιτισμό, τις παραδόσεις και τον τρόπο ζωής των ανθρώπων του Pueblo τότε και σήμερα). Αγοράστε τον Main Loop Trail Guide για ένα δολάριο ή δανειστείτε ένα χρησιμοποιημένο αντίγραφο από έναν δασοφύλακα.
Καθώς περπατάτε κατά μήκος του μονοπατιού ενός και τέταρτου μιλίου που οδηγεί στις κατοικίες των βράχων, ακολουθήστε είκοσι ένα καθορισμένα σημεία ενδιαφέροντος. Αφήστε τουλάχιστον μία ώρα για να κάνετε αυτό το ταξίδι και φέρτε άφθονο νερό μαζί σας (θα βρείτε σιντριβάνια λίγο έξω από τις εξωτερικές τουαλέτες στο κέντρο επισκεπτών). Πάνω, αυτή η φωτογραφία δείχνει μια υπόγεια κατασκευή που ονομάζεται kiva. Τα Κίβα ήταν κέντρα κοινότητας, εκπαίδευσης και θρησκευτικής δραστηριότητας (αυτό το κιβά κάποτε θα καλυπτόταν από μια ξύλινη και χωμάτινη στέγη με μια σκάλα που οδηγούσε στο κατώτερο επίπεδο).
Αυτή η φωτογραφία δείχνει τα ερείπια ενός αρχαίου χωριού γνωστού ως Tyuonyi Pueblo. Οι κάτοικοι είτε ζούσαν στο χωριό είτε σε σπήλαια λαξευμένα στους τοίχους από ελατό ηφαιστειακό τάφφο. Αυτά τα σπήλαια κάποτε είχαν πέτρινα δωμάτια. Αν κοιτάξετε προσεκτικά αυτή τη φωτογραφία, μπορείτε να δείτε πέτρινους τοίχους και μικρότερες τρύπες στον τούφα που θα υποστήριζαν ξύλινα δοκάρια στέγης.
Το αγαπημένο μου μέρος της εμπειρίας ξεκίνησε στη στροφή του μονοπατιού που οδηγεί στις κατοικίες των σπηλαίων. Το μονοπάτι στενεύει εδώ και απαιτεί από τους επισκέπτες να ανεβαίνουν και να κατεβαίνουν σκάλες. Εάν έχετε καρότσι ή περιορισμένη κινητικότητα, φαίνεται ότι υπάρχει ένα κλαδί στο μονοπάτι μεταξύ των σημείων δέκα και δεκαεπτά.
Αρκετά από τα σπήλαια έχουν χαρακτηριστεί ως κατάλληλα για εξερεύνηση. Προφανώς το ανέβασμα και το κατέβασμα της σκάλας (πίσω στραμμένο προς τα έξω) είναι ευκολότερο από το να βγείτε πρώτα από το πρόσωπο. Εδώ είναι μια άποψη ενός κοίλου με πολλά δωμάτια, το οποίο δεν ήταν τόσο κλειστοφοβικό όσο ένα διαμέρισμα αποδοτικότητας, ας το πούμε έτσι.
Παρατηρήσαμε επίσης αρκετά αναγνωρίσιμα και μη αναγνωρίσιμα βραχογραφήματα λαξευμένα στην πλευρά του βράχου. πολλές γαλοπούλες και ελάφια και άνθρωποι με διάφορα ορθογώνια σχήματα. Ένα τμήμα του τοίχου σώζεται με προστατευτικό πλεξιγκλάς για να σηματοδοτήσει ένα εικονόγραμμα που θα ήταν ο πίσω τοίχος μιας δεύτερης κατοικίας. 
Δυστυχώς, χάθηκε εντελώς η ευκαιρία στρίψτε δεξιά και επισκεφθείτε Σπίτι εσοχής (μια παράκαμψη μετ‘ επιστροφής ενός μιλίου/προσθήκη στο συνολικό βρόχο κύριας διαδρομής). Η επίσκεψη σε αυτό το τελετουργικό σπήλαιο θα περιλάμβανε τέσσερις μακριές ξύλινες σκάλες και απότομες σκάλες και οι φωτογραφίες φαίνονται εκπληκτικές. Ενώ είμαι στενοχωρημένος που ρίξαμε την μπάλα σκαρφαλώνοντας σε αυτήν την εκτεταμένη κοινοτική κατοικία σε σχήμα κόγχης που βρίσκεται 140 πόδια πάνω από τον όροφο του φαραγγιού Frijoles, μας άρεσε πολύ η πεζοπορία στο μονοπάτι του χωριού Tsankawi καθώς γυρνούσαμε πίσω στη Σάντα Φε.
Εάν σκοντάφτετε και το δυσκολεύεστε, σημειώστε την είσοδο στην κατασκήνωση λίγο πιο πέρα από την κύρια είσοδο του πάρκου.
Χαρούμενα μονοπάτια!
